Moresprudentie als belofte

Abstract

Moresprudentie is een relatief nieuw, in 2004 geïntroduceerd begrip binnen de Nederlandse praktijk van toegepaste ethiek. Het concept blijkt op verschillende manieren te worden geïnterpreteerd en toegepast. Ik pleit voor een meer eenduidige, en nauwere begripsbepaling. Daarbij neem ik als uitgangspunt dat de impliciete analogie met jurisprudentie verwachtingen oproept, en dat als we de term moresprudentie gebruiken we die verwachtingen behoren na te komen. Vanuit dat perspectief, moresprudentie als belofte, gaat het bij moresprudentie om vastgelegde gezaghebbende uitkomsten van moreel beraad. Deze uitkomsten omvatten nieuwe, aanvullende normatieve richtlijnen, die richting geven in toekomstige morele vragen, soortgelijk aan de behandelde casus in kwestie. De richtlijnen ontlenen hun gezaghebbende karakter, hun morele autoriteit aan de zorgvuldigheid die is betracht in het proces van moreel beraad. De vraag welke zorgvuldigheidsnormen hierbij zouden moeten worden toegepast staat nog open. Habermas’ dialoogethiek biedt in mijn ogen een kansrijke basis om aanvullende zorgvuldigheidsnormen te ontwikkelen. Verder onderzoek naar zorgvuldigheidsnormen voor moreel beraad zou in mijn ogen waardevol zijn.