Landschap en de hedendaagse dans

Abstract

Landschap behoort net als het portret en het stilleven tot de belangrijkste genres van de beeldende kunst. Maar landschap duidt op meer dan alleen een schildering of afbeelding. Het is een specifieke manier van construeren die uitnodigt tot een specifieke manier van waarnemen. Deze landschappelijke manier van waarnemen, die vanuit de zeventiende-eeuwse landschapschilderkunst is ontstaan, breng ik in deze scriptie in verband met de decentrale waarneming die ik zo kenmerkend acht voor de hedendaagse dans. Door de voorstellingen The Stop Quartet [1996] van Johnathan Burrows, Herses [1997] van Boris Charmatz en NVSBL [2006] van Eszter Salamon te beschouwen als landschappen openen zich nieuwe manieren om dans te bespreken, beschrijven en analyseren. Een vermenigvuldigd perspectief, een pastorale conceptie van absorptie, een relationele manier van waarnemen en het ontbreken van een eenduidige focalisatie komen daarbij centraal te staan.