Zelfbeschikkingsrecht; een gunst of een universeel recht? Het gebruik van het begrip zelfbeschikkingsrecht in 1962 met betrekking tot Nederlands-Nieuw-Guinea door de Nederlandse regering en de Nieuw-Guinea Raad.

Abstract

Deze scriptie geeft een nieuwe dimensie aan het gebruik van het begrip ‘zelfbeschikkingsrecht’ in het proces van de Nederlandse dekolonisering van Nederlands-Nieuw-Guinea. In het historiografisch debat ligt de focus vooral op de Nederlandse overheid die het zelfbeschikkingsrecht wilde schenken aan het volk dat leefde op Nederlandse-Nieuw-Guinea, de Papoea’s. De Nieuw-Guinea Raad, een raadgevend orgaan wat grotendeels bestond uit Papoea’s, speelt in het historiografische debat een hele kleine rol, terwijl deze Raad een sterke mening had over zelfbeschikkingsrecht. Zowel de Nederlandse regering als de Nieuw-Guinea Raad gebruikt het begrip zelfbeschikkingsrecht, maar beide organen gebruikte dat begrip op een andere manier. De vraag is op welke manier het begrip zelfbeschikkingsrecht gebruikt door de Nederlandse regering en de Nieuw-Guinea Raad in 1962 en hoe dat verschilde. In deze scriptie zal worden geconcludeerd dat de Nederlandse regering zelfbeschikking als recht zag dat alleen van kolonisator gegeven kon worden aan een volk in de kolonie, terwijl de Nieuw-Guinea Raad zelfbeschikkingsrecht zag als universeel recht waar de Papoea’s sowieso recht op hadden, of de Nederlandse regering dat wilde of niet.