Met zijn allen in één park: een empirisch onderzoek naar het gebruik van het Griftpark als publieke ruimte door sportgroepen, als The Bootcampclub, en de rol van (zelf)regulering

Abstract

In parken door heel Nederland worden sportlessen gegeven door verschillende ondernemers. Deze ondernemers maken gratis gebruik van de openbare ruimte en verdienen hier bovendien hun geld mee. Het aantal sportgroepen in de parken groeit (Wiggers,2017) en de druk op de openbare ruimte in binnensteden in Nederland neem toe (Deben, 2007). Ook in Utrecht zal het steeds drukker worden met sporters in de openbare ruimte (Gemeente Utrecht, 2017). Hierom is het belangrijk dat er wordt gekeken hoe de activiteiten van dergelijke sportgroepen zonder overlast voor de buurt georganiseerd kunnen worden. In dit onderzoek wordt er een case-study uitgevoerd voor het Griftpark in Utrecht. De onderzoeker heeft zelf ondervonden dat het hier erg druk is met sportgroepen en werkt zelf ook als trainer in dit park. De doelstelling van deze scriptie is om te kijken hoe aan de hand van de inzichten uit een stakeholderanalyse het gebruik van het Griftpark als publieke ruimte door sportgroepen georganiseerd kan worden, en welke rol (zelf)regulering hierbij kan spelen. Het doel is om te zorgen dat kinderen kunnen blijven spelen, recreanten kunnen wandelen en barbecueën en sportgroepen kunnen blijven sporten, zonder overlast voor de buurt. Kortom: Hoe iedereen plezier van het park kan hebben. De hoofdvraag die hierbij gesteld wordt is: Hoe kan het gebruik van het Griftpark als publieke ruimte door sportgroepen, als The Bootcampclub, worden georganiseerd en welke rol speelt (zelf)regulering volgens verschillende stakeholders daarbij? Om dit te onderzoeken is er een combinatie gemaakt van literatuuronderzoek en empirisch onderzoek. De interviews zijn half-gestructureerd. In totaal zijn er negen stakeholders van de sportgroepen in het Griftpark geïnterviewd. Uit het literatuuronderzoek blijkt dat er grofweg twee vormen van regulering zijn: regulering zonder te veel sturing van de overheid (zelfregulering) en regulering met sturing van de overheid (conventionele regulering). Soms kan de overheid een handje helpen bij zelfregulering, door meta-regulering (Coglianese & Mendelson, 2010). Hierbij heeft de overheid toezicht op zelfregulerende regelingen Op het moment is er geen regulering in de openbare ruimte, mits er een dreigende verstoring is van de openbare ruimte (Rijksinstituut voor volksgezondheid en milieu,z.d.). Als er gekeken wordt naar de stakeholders in dit onderzoek, worden er vier aangewezen: Recreanten in het Griftpark, sportgroepen in het Griftpark, omwonenden van het Griftpark en de gemeente Utrecht. Om te kijken wie er de meeste invloed heeft op de regulering in het Griftpark is er een rainbow diagram gebruikt (Chevalier & Buckles, 2008), deze is uitgewerkt in tabel 3.2.2.1. Hieruit kan geconcludeerd worden dat de Gemeente Utrecht de meeste invloed kan uitoefenen en de sportgroepen en omwonenden het meeste beïnvloed zullen worden door regulering. De stakeholdergroepen dragen verschillende oplossingen voor het probleem aan. Sommige willen dat er regels of vergunningen komen. Toch is de meerderheid van de respondenten enthousiast over zelfregulering, zolang alle sportgroepen hieraan meewerken. Om te zorgen dat de sportgroepen kunnen blijven bestaan in het Griftpark is het van belang dat alle sportgroepen meewerken aan de zelfregulering. Mochten zij dit niet doen, dan kan er meta-regulering worden toegepast door de gemeente.