Gamen in het Theater: De waarde van gamification in het theaterlandschap

Abstract

In zijn boek Performance in the Twenty-First Century bespreekt Andy Lavender het gebruik van game elementen en benoemt hierbij het ontstaan van een nieuwe theatervorm, theatre of engagement. Waar gametheoretici al langer bekend zijn met deze term, zetten theaterwetenschappers pas de eerste stap in gamification, een nieuw fenomeen in het theaterlandschap. In dit onderzoek wordt gamification in het theaterlandschap geanalyseerd aan de hand van de theorie van Sebastian Deterding. Er wordt gekeken naar de manier waarop Rimini Protokoll gamification inzet in de voorstellingen Best Before, Home Visit Europe en Situation Rooms. Aan de hand van een model van Lavender wordt er gekeken hoe de toeschouwer op verschillende manieren betrokken wordt bij deze voorstellingen. Waar bij Home Visit Europe en Situation Rooms te zien is dat de toeschouwer constant betrokken is bij de voorstelling, vindt er bij Best Before een wisselwerking plaats tussen de betrokkenheid en de afstand tussen toeschouwer en voorstelling. In deze voorstelling is er sprake van gamification wanneer de toeschouwer wordt betrokken bij het spel en is er sprake van traditioneel theater om afstand te creëren, waarbij de toeschouwer zit en luistert. Het leren over bepaalde keuzes die je maakt in het leven probeert Rimini Protokoll te tonen in deze wisselwerking. Echter is gamification te dominant in het stuk, waardoor het plezier van spelen de overhand neemt. In Home Visit Europe en Situation Rooms wordt er aan de hand van gamification van de toeschouwers verwacht dat zij een onderdeel van de voorstelling gaan uitmaken. Zij worden performers. Hierdoor vraagt Rimini Protokoll een hoop van de toeschouwer, waardoor er met maximale inzet pas resultaat wordt geboekt. Wanneer de toeschouwer de rol van performer op zich neemt, wordt het doel van Rimini Protokoll bereikt. Hierin is te zien dat gamification eigenlijk alleen succesvol is wanneer de toeschouwer ook daadwerkelijk deelneemt. Dit onderzoek laat zien dat Rimini Protokoll op drie manieren gamification inzet in deze voorstelling: Het spelen van een spel, het verzamelen van data en het spelen van een rol. Hierbij wordt getoond dat gamification op verschillende manieren van waarde kan zijn in het theaterlandschap. Vervolgens wordt er aangegeven dat dit onderzoek een eerste stap is en dat er nog veel meer mogelijkheden zijn om zowel theater- als gametheorie toe te voegen aan verdere onderzoeken met betrekking tot gamification.