Meurtres pour mémoire (1984) en Étoile errante (1992): de stijlen van Didier Daeninckx en Jean-Marie Gustave le Clézio. Verandert de multidirectional memory in een counter-history het nut van literatuur in de vorm van engagement? Oftewel: is er sprake van een paradigmawisseling met betrekking tot de literatuurtheorie over het nut van literatuur door de komst van memory studies, en hoe speelt dit in de Franse context?
