Etnische verschillen in het wantrouwen jegens de hulpverlening in Nederland.

Abstract

Inleiding Het blijkt dat er sprake is van een ondervertegenwoordiging van allochtone jeugd ten opzichte van de autochtone jeugd, in welzijnsinstellingen en in vrij toegankelijke hulp en zorg. Het hebben van wantrouwen in de hulpverlening kan wellicht deze ondervertegenwoordiging verklaren. De huidige studie onderzocht etnische verschillen in wantrouwen in de hulpverlening onder scholieren en hun ouders, alsmede de relatie tussen dit wantrouwen en acculturatie, sekse en ervaren discriminatie. Methode Er werd data gebruikt van het Emotionele Problemen Onder Scholieren (EPOS) onderzoek dat is afgenomen bij 3332 middelbare scholieren en 189 ouders van vijf etnische groepen; Turken, Marokkanen, Surinamers, Antillianen en Nederlanders. Resultaten Met name de Marokkaanse en de Surinaamse adolescenten geven aan niet makkelijk te praten met buitenstaanders, omdat dit een schande voor de familie betekent. Turkse jongeren geven het minste angst aan om te praten. Voor de ouders geldt, dat de Turken de hulpverlening het minst afwijzen. Marokkaanse ouders geven het meeste angst aan om te praten met hulpverleners. Ook bleek, hoe meer ouders op Nederland gericht zijn en hoe minder discriminatie zij ervaren, hoe minder wantrouwen zij toonden jegens de hulpverlening. Conclusie Uit de restultaten kwam naar voren dat etnische verschillen in wantrouwen tegenover hulpverleners sterker zijn voor de ouders dan voor de adolescenten. De resultaten lieten voor de jongeren weinig verschillen zien tussen allochtonen en autochtonen. In de praktijk zou men zich moeten richten op de Marokkaanse ouders. Zij geven aan angstig zijn om met hulpverleners te gaan praten omdat dit een schande voor familie betekent. Het blijkt dat de Turkse ouders de hulpverlening het minst afwijzen in vergelijking met de andere groepen.