Betekenisgeving aan infrageluid binnen esthetische ervaringen
Summary
Hoofdvraag van deze scriptie luidt:
Hoe geven we betekenis aan infrageluid, wanneer deze geluidsvorm onderdeel is van een esthetische ervaring?
Infrageluid is daarbij gedefinieerd als geluid van 50Hz en lager (in tegenstelling tot de gebruikelijke definitie van geluid van 20Hz en lager).
De perceptie ervan verloopt voornamelijk via het haptische systeem.
Infrageluid wordt steeds vaker gebruikt door kunstenaars, bijvoorbeeld in geluidskunst, bij soundtracks en in muziektheater. Belangrijke voorbeelden van kunstenaars zijn Mark Bain, Randy Yau en Scott Arford.
Via twee wetenschappelijke werken wordt onderzocht welke processen van betekenisgeving mogelijk een rol spelen bij dit soort esthetische ervaringen. Nadat kort wordt aangeduid in welke vormen (functies) infrageluid in de kunst aanwezig is, ligt de focus van het onderzoek op de bezoeker en zijn of haar mogelijkheden tot betekenisgeving aan geluid dat niet of nauwelijks hoorbaar, maar wel voelbaar is. De twee werken die centraal staan zijn: The Frequency of Imagination van Pieter Verstraete en The Meaning of the Body van Mark Johnson.