Het pad van de achterblijver

Abstract

Dit onderzoek richt zich op de ervaringen van studenten die tijdens hun studietijd een leeftijds- of studiegenoot zijn verloren door suïcide. Door middel van herhaalde interviews, aangevuld met auto etnografisch materiaal, zijn rouwervaringen verzameld, geanalyseerd en vertaald naar een fictieve verhalenbundel. De centrale onderzoeksvraag luidt: "Wat zijn de ervaringen van studenten die in rouw zijn (geweest) gedurende hun studietijd, vanwege het verlies van een studie- of leeftijdsgenoot door zelfdoding?" De analyse bracht drie centrale bevindingen naar voren: (1) studenten zoeken naar ruimte om hun rouw te ervaren, zowel letterlijk als figuurlijk; (2) zij balanceren voortdurend tussen de het ‘gewone’ studentenbestaan waarin zij geen plek zien voor rouw en de innerlijke wereld van het verlies; en (3) het delen van verdriet blijkt vaak lastig vanwege stigma en het ontbreken van erkenning in hun omgeving. In het theoretisch kader zijn drie invalshoeken samengebracht: disenfranchised grief van Doka (1999), het ruimtelijk model van Maddrell (2016) en het ‘twee werelden’-model van Sheehan en collega’s (2016). Deze perspectieven helpen duiden hoe rouw onder studenten vaak sociaal onzichtbaar en contextueel gebonden is. In de discussie wordt deze thematiek verder geplaatst binnen bredere vragen over de ruimte voor kwetsbaarheid binnen het hoger onderwijs en de impact van life events. Het onderzoek beoogt niet alleen academische inzichten te genereren, maar ook bij te dragen aan herkenning en bespreekbaarheid. De fictieve verhalenbundel vormt daarbij een wezenlijk onderdeel van het eindproduct, waarin de ervaringen invoelbaar worden gemaakt en een gedeelde plek krijgen.