Exploring factors of non-adoption of assistive devices and technology for promoting self-reliance from the perspective of older individuals in the Netherlands: A qualitative study

Abstract

Dit onderzoek richt zich op het bevorderen van zelfredzaamheid bij ouderen binnen de wijkverpleging. Hoewel hulpmiddelen en technologie kunnen bijdragen aan het ondersteunen bij zorgbehoeften en het vergroten van zelfredzaamheid, worden deze niet altijd geaccepteerd door ouderen. Het doel van de studie is om inzicht te krijgen in de factoren die van invloed zijn op het niet accepteren van hulpmiddelen en technologie vanuit het perspectief van ouderen in de wijkverpleging.

De studie maakt gebruik van een kwalitatieve methode, waarbij semigestructureerde interviews zijn gehouden met een convenience steekproef van ouderen. De verzamelde data is thematisch geanalyseerd om barrières en opvattingen te identificeren die de niet-acceptatie van hulpmiddelen en technologie verklaren.

Uit de bevindingen bleek dat sommige deelnemers actief werkten aan het behouden van hun zelfredzaamheid met specifieke hulpmiddelen, maar dat veel deelnemers tegen barrières aanliepen. Belangrijke factoren die van invloed waren op het niet gebruiken van hulpmiddelen waren onder andere een gebrek aan informatie, een verlangen naar autonomie bij het kiezen of weigeren van hulpmiddelen en technologie, en een perceptie van dergelijke hulpmiddelen als een laatste redmiddel. Veel deelnemers vertrouwden sterk op de zorgprofessionals in de wijkverpleging en hadden meer vertrouwen in hen dan in hun eigen capaciteiten. Daarnaast beïnvloedden verschillende perspectieven van zorgprofessionals in de wijkverpleging met betrekking tot zorgverlening, het gebruik van hulpmiddelen en inconsistente betrokkenheid van familie en sociale netwerken de houding ten opzichte van acceptatie.

Dit onderzoek biedt waardevolle inzichten in de factoren die van invloed zijn op het niet aanemen van hulpmiddelen en technologie bij ouderen in de wijkverpleging. Inzicht in deze barrières is essentieel omdat binnen de wijkverpleging steeds meer de nadruk komt op het bevorderen van zelfredzaamheid. Zorgprofessionals in de wijkverpleging moeten proactief informatie op maat verstrekken, de autonomie van de patiënt bevorderen, waarbij motiverende gespreksvoering van belang kan zijn. Motiverende gesprekstechnieken kunnen in deze context nuttig zijn, omdat ze gericht zijn op het vergroten van de intrinsieke motivatie van patiënten om te veranderen door ambivalentie te onderzoeken en op te lossen. Tevens betrokkenheid van de familie overwegen om het gebruik van hulpmiddelen en technolgy te ondersteunen. Naast de zorg en begeleiding vanuit de wijkverpleging is de rol van familie belangrijk bij het begeleiden van oudere mensen naar het integreren van deze hulpmiddelen in de dagelijkse zorgroutines, waardoor uiteindelijk hun onafhankelijkheid wordt vergroot.