Een legitieme organisatievorm van full-contact vechtsport in de volgende fase

Abstract

Sinds full-contact vechtsport in Nederland is geïntroduceerd, is deze tak van sport geteisterd door misstanden. Van sportscholen waar jonge kinderen vol op elkaars hoofd slaan en trappen tot schietpartijen op gala’s en evenementen. Ondanks deze misstanden zijn kickboksen, Muay Thai en MMA populaire sporten in Nederland, die steeds meer beoefenaars met verschillende achtergronden weten te bereiken. Ook is Nederland in deze sporten goed vertegenwoordigd op het internationale strijdtoneel met topvechters in organisaties als de UFC, Bellator en Glory. Vanwege de sportieve en maatschappelijke waarde van de sporten is er sinds 2017 een onafhankelijke toezichthouder die hier toezicht op houdt: de Vechtsportautoriteit. De Vechtsportautoriteit heeft bij de oprichting een vijftal maatregelen meegekregen van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, die de VA ook grotendeels financiert. Deze zijn anno 2022 bijna volledig geïmplementeerd. Daarbij heeft de Vechtsportautoriteit ook taken opgepakt die niet door VWS geformuleerd waren en die niet per se passen binnen het takenpakket van een toezichthouder. Dit doet de vraag rijzen of de full-contact vechtsporten klaar zijn om zichzelf te reguleren, of dat een andere organisatievorm beter past. De onderzoeksvraag luidt daarom: ‘’Wat is volgens interne en externe stakeholders van de full-contact vechtsportsector in Nederland een legitieme organisatievorm voor deze sector?’’ In de Nederlandse sportwereld zijn grofweg drie soorten overkoepelende organisatievormen te onderscheiden: de bondsstructuur, de brancheorganisatie en de toezichthouder. Deze organisatievormen worden in deze scriptie toegelicht met behulp van wetenschappelijke literatuur. Door deze literatuur in verbinding te brengen met de verzamelde data vanuit interne en externe stakeholders, wordt er antwoord gegeven op de onderzoeksvraag