Het vloednarratief en slow violence in Chris Polanens Waterjager: een postkoloniaal-ecokritische lezing

Abstract

In deze scriptie wordt de relatie tussen de natuur en de sociaal-culturele dimensies geanalyseerd in de roman Waterjager van Chris Polanen. In Waterjager zien we een al 20 jaar permanent overstroomd Paramaribo, waar enkele achterblijvers vechten voor hun stad en zichzelf. Paramaribo wordt beschreven vanuit twee personen: de op jonge leeftijd naar Nederland geëmigreerde Joshua en zijn broer JC, die altijd in de stad is blijven wonen. Joshua zoekt zijn broer op en aanschouwt de moeilijke omstandigheden en de achteruitgang van de stad en de natuur. Door dit verhaal te onderzoeken vanuit een ecokritisch-postkoloniale standpunt draagt deze scriptie bij aan kennis over vloednarratieven en de manier waarop gemarginaliseerden en gedupeerden in gebieden zoals Suriname via literatuur zichtbaar kunnen worden. Mensen in vergeten gebieden en de gebieden zelf zijn vaak onderhevig aan slow violence. Hieronder versta ik een onzichtbare vorm van geweld die ver over tijd en ruimte verspreidt is, waar klimaatverandering het meest concrete voorbeeld van is hier. In deze scriptie wordt onderzocht of en op welke manieren slow violence in dit boek in literatuur uitgedrukt kunnen worden en zichtbaar kunnen worden. Mijn onderzoek laat zien dat literatuur kan verwoorden hoe gebieden waar slow violence van invloed is zo uit de hand kunnen lopen dat de mensen uit dat gebied eigenlijk moeten migreren. Maar doordat slow violence vaak niet wordt erkend blijven ze en komen ze overeen met een vluchtelingenkamp op de plek zelf. Dit onderzoek van Waterjager laat via een close reading zien hoe technieken als focalisatie en worldbuilding deze problemen op de voorgrond en onder de aandacht van de lezer plaatst.