Relaties in het transdisciplinaire maakproces

Abstract

In this thesis I elaborate on how a heterogeneous and relational perspective can provide new insights in collective transdisciplinary making processes. The main focus is on the creative process of making live art. Live art, in almost every form, is a product of multiple actors; both human (director, performers, spectators) and non-human (props, technology). In what way could a heterogeneous and relational perspective add to the knowledge of theatrical making processes? By using the actor-network theory of Latour, Law and Callon to develop an analytical model this paper suggests a possible method to analyse these processes. This paper aims at gaining knowledge of the making process of live art by focussing on the relations between the different actors in the ever-changing process. The analytical model that is developed takes the questions formed by the actors as a starting point. By selecting one question that is an obligatory passage point for all the actors it is possible to place the actors in their relative positions. Then the method looks at the translation by the actors of this question. By repeating this several times the changes in the making process can be determined.

In deze scriptie ga ik in op hoe een heterogeen en relationeel perspectief nieuwe inzichten kan geven in collectieve transdisciplinaire maakprocessen. De focus ligt daarbij op het creatieve maakproces van live art. Performatieve kunst is, in bijna iedere vorm een product van meerdere actoren; zowel menselijke (regisseur, acteurs, toeschouwers) als niet-menselijke (rekwisieten, technologie). Op welke manier kan een heterogeen relationeel perspectief bijdragen aan het begrip van hedendaagse theatrale maakprocessen? Door een analysemodel te ontwikkelen op basis van de actor-netwerk theorie van o.a. Latour, Law en Callon suggereer ik in deze scriptie een mogelijke methode om deze processen te analyseren. Het analysemodel start vanuit de vragen van de actoren zelf. Door een vraag te selecteren die voor alle actoren een verplicht passagepunt is, is het mogelijk om de actoren te positioneren in hun relatieve posities. Vervolgens wordt gekeken naar de translatie van de vraag door de actoren. Door dit enkele malen te herhalen kunnen de veranderingen in het maakproces worden vastgelegd.