De onmogelijkheid tot erkenning

Abstract

Deze thesis werpt een blik op hedendaagse ongelijkheid tussen man en vrouw middels een hermeneutisch kritisch onderzoek naar erkenning. Er wordt beargumenteerd dat de mogelijkheidsvoorwaarde voor bevredigende erkenning ontbreekt voor vrouwen. De onmogelijkheid tot erkenning ligt in een lange historie van objectificatie, in nog steeds heersende normen, waarden, opvoedingspatronen en idealen, welke er allen tezamen voor zorgen dat vrouwen vanuit grote maatschappelijke structuren worden beschouwd en aangeroepen als object. Hierdoor ligt de erkenning die vrouwen verkrijgen besloten in een bestaan geankerd in immanentie. Lichamelijke erkenning is leeg en betekenisloos, want het antwoordt niet aan de vraag naar erkenning van een subject. De juiste vorm van erkenning ligt in persoonlijkheid, karakter, passies, vaardigheden, ideeën, ofwel alles wat een transcendent menszijn constitueert. Deze juiste erkenning is voor ieder mens noodzakelijk. Het brengt zelfontplooiing, zelfbewustzijn en het verschaft een plek in het sociale domein. Uiteindelijk wordt er in deze thesis geconcludeerd hoe deze onmogelijkheid erkenning te verkrijgen voor vrouwen ongelijkheid in stand houdt en wat er zou moeten gebeuren om deze distinctie in het verkrijgen van erkenning tussen mannen en vrouwen, subject en object, te laten verdwijnen.