Flexibiliteit als drijfveer achter de private digitalisering van het Nederlandse hoger onderwijs

Abstract

Tot nu toe hebben wetenschappers weinig neutrale en gedetailleerde beschrijvingen gegeven van het historische verloop van de relatie tussen privatisering en digitalisering in het hoger onderwijs. In deze scriptie wordt onderzocht of de waarde ‘flexibiliteit’, die zich als één van de kernwaarden van het hoger onderwijs heeft gemanifesteerd, een ideologische aanjager kan zijn geweest achter de private digitalisering. De precieze onderzoeksvraag luidt: hoe verhoudt de private digitalisering van het Nederlandse hoger onderwijs in de periode 1984-2016 zich tot het normaliseren van ‘flexibiliteit’ als kernwaarde in dit onderwijs? Deze scriptie maakt gebruik van twee methodes: een infrastructurele aanpak en een discoursanalyse op basis van interpretatieve repertoires. Beide methodes worden toegepast op hetzelfde bronnencorpus, dat bestaat uit krantenartikelen en onderzoeksrapporten van de samenwerkingsorganisatie SURF. Uiteindelijk wordt geconcludeerd dat het bronnencorpus verschillende behoeftes aan dimensies van flexibiliteit noemt, die dienden als aanjager achter de digitalisering. Privatisering was een bijkomende ontwikkeling van deze digitalisering én versterkte de behoefte aan flexibiliteit. Steeds vaker werd de vraag gesteld waarom hoger onderwijsinstellingen niet zo flexibel inspeelden op de digitalisering als private partijen. Al met al maakt deze scriptie vooral duidelijk dat er een wisselwerking bestaat met een langere geschiedenis dan tot nu toe door wetenschappers is erkend.