De ontwikkeling van de PvdA en de Labour Party naar catch-all partijen

Abstract

In deze scriptie wordt vergeleken in hoeverre de PvdA en de Labour Party tussen 1950 en 1965 voldeden aan wat Otto Kirchheimer de ontwikkeling naar catch-all partijen noemde. Het blijkt dat de catch-all theorie van Kirchheimer maar ten dele van toepassing is op de PvdA en de Labour Party. Beide partijen voldoen aan de twee aspecten die Kirchheimer benoemt omtrent achterbanverbreding en het belangrijker worden van leiders in campagnes, maar het hoe en waarom zij hieraan voldoen was tot nog toe onderbelicht. Ook voldoen zowel de PvdA als Labour slechts deels aan de aspecten die stellen dat de ideologie en leden naar de achtergrond verdwenen. Bovendien komen er essentiële verschillen tussen deze partijen aan het licht, die erg onderbelicht zijn in het huidige wetenschappelijke debat. Omdat er in dit onderzoek een historisch vergelijkende analyse plaatsvindt, komen er factoren aan het licht die van groot belang zijn bij het analyseren van politieke partijen, zoals het politieke systeem van een land, de geschiedenis van de partijen en of zij veelal in de regering deelnamen of oppositie voerden, de reputatie en achtergrond van de personen die betrokken zijn binnen de partij en de interne verhoudingen tussen leden. Dit zijn factoren die van groot belang zijn bij het onderzoeken van partijen binnen de westerse democratie en deze dienen bij zowel het analyseren van het heden als verleden meegenomen te worden.