Een ratificatie die op zich liet wachten: een historisch onderzoek naar de – vertraagde – ratificatie van het VN-Vrouwenverdrag in Nederland

Abstract

In 1980 ondertekende de Nederlandse regering als een van de eerste landen ter wereld het Verenigde Naties Vrouwenverdrag. Vervolgens kostte het de Nederlandse staat maar liefst elf jaar om dit verdrag te ratificeren. Onder meer neorealist Louis Henkin en idealist Cameron Thies pogen aan de hand van theorie, de complexe motivatie van staten om mensenrechtenverdragen te ratificeren te achterhalen. Dit onderzoek tracht verschillende theoretische inzichten aan te scherpen door deze te toetsen aan de motivatie van Nederland om het Vrouwenverdrag te ratificeren. Door middel van primaire bronanalyse en interviews met ambtenaren en politici uit de jaren tachtig wordt de gehele motivatie van de Nederlandse staat om het Vrouwenverdrag te ratificeren aan het licht gebracht, evenals de reden voor vertraging van deze ratificatie. Vervolgens worden overeenkomsten tussen deze motivatie en verschillende theorieën uiteengezet. Dit onderzoek concludeert dat Nederland vanuit een rationalistisch én idealistisch standpunt de ratificatie van het Vrouwenverdrag heeft benaderd. Onder meer door politieke commotie over de Algemene Wet Gelijke Behandeling stonden meermaals de politieke belangen boven de morele wanneer het op ratificatie aankwam. Daartegenover onderschrijft de toewijding van verschillende actoren voor een sterke juridische inbedding van het verdrag in het Nederlands rechtssysteem ook de idealistische motieven van de staat.