“Is it better to speak or die?” Hoe CALL ME BY YOUR NAME emoties oproept bij toeschouwers

Abstract

De manier waarop films emoties kunnen opwekken bij toeschouwers, is een onderwerp dat op een verscheiden aantal manieren is onderzocht. Aan de ene kant zijn er academici die onderzoeken hoe de narratieve structuur en personages emoties uitlokken bij toeschouwers. Aan de andere kant zijn er academici die onderzoek doen naar de manier waarop elementen uit de filmstructuur en filmstijl emoties uitlokken bij toeschouwers, vaak om de narratieve structuur en personages heen. Het onderzoek bij deze tweede groep academici blijft echter opvallend breed en willekeurig. In mijn onderzoek tracht ik met behulp van de mood-cue approach, als bedacht door Greg Smith, meer inzicht te verkrijgen in het aandeel dat verschillende filmtechnieken los van elkaar hebben op het uitlokken van emoties bij toeschouwers. Met behulp van een systematische neoformalistische analyse onderzoek ik het aandeel van mise-en-scène, cinematografie en de geluidsband in het oproepen van emoties in de film CALL ME BY YOUR NAME.

Uit mijn analyse wordt duidelijk dat er in CALL ME BY YOUR NAME twee moods van ‘zomer’ en ‘beginnende liefde’ worden opgeroepen en dat de toeschouwer wordt uitgenodigd de gevoelens die hier bij horen te ervaren. Ook wordt duidelijk dat het belangrijk is filmtechnieken los van elkaar te analyseren, omdat er zo meer inzicht wordt verkregen in de bijdrage die de technieken apart van elkaar leveren. Op die manier kom ik er achter dat cinematografie van alle drie de onderzochte filmtechnieken verreweg de grootste rol speelt. Toch is het tevens belangrijk het aandeel van de verschillende filmtechnieken met elkaar te vergelijken, want uit mijn analyse blijkt ook dat de filmtechnieken in combinatie met elkaar de moods die gecreëerd worden versterken.