Een minimale levensstandaard voor kinderen in Nederland

Abstract

Op basis van het niet-veel-maar-toereikendbudget worden (kind)voorzieningen aangeboden door het Rijk en gemeenten wanneer ouders hier zelf niet voor kunnen zorgen. Dit kwalitatieve onderzoek, gebaseerd op de Zelf-Determinantie Theorie en Bronfenbrenner’s Ecologische Systeem Model, ging op zoek naar de voorwaarden, in de vorm van ondersteuning en voorzieningen, nodig voor een minimale levensstandaard voor kinderen in Nederland. Door middel van interviews met vier jongeren die ervaringsdeskundig zijn op het gebied van opgroeien in armoede, en vijf experts met kennis over de ontwikkeling van kind- of armoedebeleid werd er gezocht naar welke vormen van ondersteuning en voorzieningen nodig zijn om als kind optimaal fysiek, cognitief, en sociaal-emotioneel te kunnen ontwikkelen, geboden vanuit micro-, meso-, exo- en macroniveau. Resultaten laten zien dat een minimale levensstandaard een stimulerende omgeving behelst waarbij er sprake is van een stabiele gezinssituatie, een gezonde leefomgeving, een sensitieve en responsieve opvoeding, kansrijke leeromgevingen en vrijetijdsactiviteiten. Voorwaarden worden bij voorkeur geboden door een wisselwerking vanuit meerdere niveaus waarbij de meeste ondersteuning geboden dient te worden vanuit microniveau, zoals ouders en leerkrachten. Voorzieningen om ondersteuning mogelijk te kunnen maken moeten voornamelijk geboden worden vanuit exo- en macroniveau, zoals een veilige buurt en een breed naschools aanbod. Een aanbeveling is om naast inkomen ook ontwikkelingsvoorwaarden als indicator te nemen bij het vormgeven van armoedebeleid om kinderen optimale ontwikkelingskansen te bieden.