| dc.description.abstract | De academische disciplines die zich bezighouden met de bestudering van theatervormen en de
bestudering van muziek zijn over het algemeen van elkaar gescheiden, terwijl deze beide
kunstvormen aan elkaar gerelateerd zijn op het gebied van performance. De wetenschapper Philip
Auslander, die zich met performance studies bezighoudt, meent dat hierdoor een blinde vlek
ontstaat rondom het onderwerp van muzikale performances en performers. In dit onderzoek vindt
een verkenning van het wetenschappelijk discours rondom muzikale performance plaats.
Daarnaast lever ik via dit onderzoek een bijdrage aan dit discours, door de blinde vlek waar
Auslander van spreekt, te verkennen en in te vullen. Dit gebeurt in de vorm van een performance
analyse van een aantal van de muzikale optredens uit de concertfilm The Rolling Stones Rock and
Roll Circus. Deze film, die werd opgenomen in 1968 en uitgebracht in 1996, bestaat uit een
optreden van The Rolling Stones en verschillende gastoptredens van andere prominente artiesten
uit de Britse muziekwereld. Voor deze analyse maak ik een selectie van enkele muzikale
performances uit de film, die ik zal onderzoeken met behulp van het in Auslanders werk
voorgestelde analysemodel. Dit model wordt beschreven in zijn artikel “Performance Analysis and
Popular Music: A Manifesto.” Het bestaat uit drie lagen waarop een muzikale performance zich
afspeelt: de performer als echte persoon, het “performance persona” van de performer, waarmee
wordt gedoeld op de performer in de rol van performer en ten slotte het character, waarmee wordt
gedoeld op de in een liedtekst geïmpliceerde verteller of personages. Deze concepten en
verschillende strategieën die kunnen worden ingezet om deze vorm te geven, worden besproken
in een analyse van de performances in Rock and Roll Circus van Jethro Tull, The Who, de
supergroep The Dirty Mac en The Rolling Stones. | |
