| dc.description.abstract | In mijn onderzoek heb ik gekeken naar hoe in de voorstelling 223m van SoAP stage is gecreëerd. Hierbij heb ik ook gekeken welke rol participatie heeft gespeeld in het vormen van emancipated spectatorship. De performance zelf is gebaseerd op een eenvoudig concept, waarin toeschouwers zelf deel kunnen nemen aan de voorstelling. De deelnemers worden uitgenodigd om mee te lopen in een stoet door de ruimtes van het cultuurhuis de Brakke Grond in Amsterdam en over de drukke straten van de binnenstad. Twee makers lopen mee: één voorop en één achteraan. De stoet loopt verschillende rondjes in hetzelfde tempo. De deelnemers mogen geen geluid maken en alleen kijken naar de witte stip op de rug van hun voorganger, die daar vooraf geplaatst is.
Doordat de stoet in één lange rij loopt, valt de stoet op bij de voorbijgangers op straat. Hierdoor ontstaat er een performer-spectator relatie tussen de deelnemers en de voorbijgangers. De voorbijgangers op straat merken op dat de stoet niet deel uit maakt van de normale gang van zaken, waardoor de stoet een performatief aspect krijgt. Door deze relatie tussen performer en spectator, ontstaat er midden op straat stage. Hierbij worden de deelnemers als performer aangezien door de voorbijganger, oftewel de spectator.
Toch is de deelnemer niet een volledige performer, omdat de deelnemer kennis mist van de voorstelling. Door deze onzekerheid, blijft de deelnemer een spectator, maar wel met performatieve eigenschappen. Hoewel de deelnemers fysiek actief zijn, betekent dat niet direct dat zij dan ook mentaal actief zijn. De deelnemer van 223m wordt tijdens de voorstelling niet constant geprikkeld om kritisch te reflecteren op de performance zelf. Dit komt door een gebrek aan agency binnen de voorstelling. Hierdoor kan men niet spreken van emancipated spectatorship binnen 223m.
Reflecterend op de intentie achter 223m, was dat ook niet bedoeling van de makers. SoAP wilde een ervaring creëren, waarin de deelnemers zich konden focussen en tegelijkertijd ook konden ontfocussen. Hierdoor konden zij het straatbeeld en het ritme van de stad op een andere manier beleven. Dit laatste woord, ‘beleven’, is het sleutelwoord van de voorstelling. SoAP stelt dat participatie niet noodzakelijk draait om kritische reflectie, maar dat het doel is om de deelnemer een onvergetelijke ervaring mee te geven. Dit gedachtegoed is wat ik wil toevoegen aan het academische debat over participatie. | |
