Rome en Commagene. Macht en onmacht van een vazalstaat, 69 v. Chr.-72 n. Chr.

Abstract

Rome had grote voordelen bij het systeem van vazalstaten, zowel voor de stabiliteit aan de grensgebieden, als de verdediging van de grenzen zelf. De rol van vazalstaten was echter groter dan alleen die van bufferstaat. Ze waren een onmiskenbaar onderdeel van het Romeinse Rijk en ook in de regionale politiek en tijdens de burgeroorlogen speelden zij een belangrijke rol. Hoewel de antieke literatuur de relatie tussen Rome en de vazallen over het algemeen neutraal verwoordt, wordt tussen de regels door en uit ander bronnenmateriaal duidelijk dat de superieure positie van het Romeinse Rijk in deze verhouding buiten kijf stond.

Commagene was een van deze vazalstaten. Tijdens de Late Republiek was Commagene onder Antiochus I nog in staat om haar positie tussen twee wereldrijken te verstevigen door te manoeuvreren tussen de Romeinen enerzijds en de Parthen anderzijds. Tijdens het Principaat raakte Commagene echter volledig geïntegreerd in het Romeinse Rijk en waren de Commageense koningen niet bij machte om hun positie te behouden, laat staan te versterken. Zelfs in de dynastieke opvolging had de koninklijke familie geen zeggenschap meer. Na de teruggave van het koninkrijk aan Antiochus IV was de band tussen Rome en Commagene fundamenteel veranderd. Antiochus IV was eerder een Romeinse magistraat dan een vazalkoning. Uit zijn beleid blijkt slechts totale gehoorzaamheid aan de Romeinen en ook zijn iconografie is ontegenzeggelijk Romeins. Nadat Commagene 140 jaar een Romeinse vazalstaat was geweest, werd het koninkrijk definitief geannexeerd. Het was vanaf dat moment ook officieel Romeins grondgebied.