Spoorloos representeert: interlandelijke adoptie

Abstract

In dit onderzoek staat de representatie van interlandelijke adoptie in het televisieprogramma Spoorloos centraal. Aan de hand van een analyse van een verhaallijn van een uitzending van Spoorloos is onderzocht hoe de geadopteerde, adoptiefouder(s) en biologische ouder(s) in het narratief worden gerepresenteerd. Hierbij is gelet op inhoud, verhaalstructuur en filmische technieken. Het fenomeen interlandelijke adoptie is uitgebreid beschreven door Hoksbergen, IJzendoorn en Juffer. In de televisiewetenschappen is weinig onderzoek gedaan naar de representatie van interlandelijke adoptie. De manier waarop interlandelijke adoptie door Spoorloos wordt gerepresenteerd geeft een veralgemeniseerd en stereotype beeld van interlandelijke adoptie. Dit heeft te maken met het feit dat Spoorloos gebruik maakt van een standaard verhaalstructuur, waardoor het narratief voorspelbaar en eenzijdig is. Daarnaast creëert Spoorloos een onderscheid tussen het Zelf, de geadopteerde en de adoptiefouder(s) in Nederland, en de Ander, de biologische ouder(s) in het adoptieland. Spoorloos is een voorbeeld van emotietelevisie en maakt hiervoor gebruik van persoonlijke elementen in het narratief. Het narratief wordt met name gestuurd door de voiceover en interviewers. De persoonlijke elementen worden benadrukt en versterkt door de inzet van de filmische technieken opnameduur, mis-en-scène, beelduitsnede, camerabeweging en montage.