De re-release van filmklassiekers in het Nederlandse filmtheater

Abstract

De aanleiding voor deze scriptie is het onderzoeksrapport ‘Digitale cinema: een onderzoek naar de verwachte effecten van de digitalisering van het Nederlandse vertoning- en distributiecircuit’ van Stichting Filmonderzoek uit 2012. In dit rapport stelde de stichting dat met de mogelijkheden die de digitalisering met zich meebracht, het aantal beschikbare filmklassiekers zou toenemen. De filmtheaters zijn volgens Stichting Filmonderzoek daarbij de meest geschikte plek om klassiekers te vertonen. Uit een vervolgrapport uit 2014 stelde de stichting dat deze toename minder snel verliep dan verwacht. Het doel van deze scriptie is om de programmeringspraktijk van filmklassiekers in de Nederlandse filmtheaters te onderzoeken. Aan de hand van een programmeringsanalyse is steekproefsgewijs in de maand februari 2017 bijgehouden welke klassiekers werden vertoond, waar zij werden vertoond en binnen welke context dit gedaan werd. Met deze data is een typologie ontwikkeld om op systematische wijze de programmeringspraktijk van filmklassiekers in de Nederlandse filmtheaters in kaart te brengen. Vervolgens zijn drie programmeurs geïnterviewd om de motieven te onderzoeken voor het opnemen van klassiekers in een programmering. Hieruit bleken zowel het aantrekken van een (nieuw) publiek als de educatieve rol van het filmtheater belangrijke motieven zijn voor het vertonen van klassiekers. Ook EYE blijkt een grote rol te vervullen bij de programmering van filmklassiekers.