Rode Jeugd, Rode Hulp & het Rood Verzetsfront in vier linkse bladen, 1970-1980

Abstract

Niet vandaag de dag, maar de jaren zeventig van de vorige eeuw waren de hoogtijdagen van het terrorisme en vormen van politiek gewelddadig activisme in Nederland. Molukse jongeren bezetten de woning van de Indonesische ambassadeur in Wassenaar en het Indonesische consulaat in Amsterdam, gijzelden scholieren in Smilde, bezetten het provinciehuis in Assen en kaapten twee treinen bij Wijster en bij De Punt. Het bescheiden equivalent van de RAF en de Italiaanse Brigate Rosse was in Nederland de Rode Jeugd, later voortgezet onder de namen Rode Hulp en het Rood Verzetsfront. De Rode Jeugd en Rode Hulp propageerden beide de stadsguerrilla, maar buiten de zojuist genoemde oprispingen was hun voornaamste activiteit het verlenen van hand- en spandiensten aan buitenlandse organisaties. De traditie van de Rode Hulp – hulpvaardigheid aan buitenlandse groepen – werd binnen het Rood Verzetsfront, vooral voortgezet in de vorm van het bulletin De Knipselkrant. Ondanks het geweldsfetisjisme dat in De Knipselkrant verheerlijkt werd, kwam het Rood Verzetsfront niet toe om grote aanslagen in Nederland te plegen. Uiteindelijk is ook bij het Rood Verzetsfront, net als bij de Rode Jeugd en de Rode Hulp, de kaars langzaam uitgegaan en zijn de leden ieder hun eigen weg gegaan. Maar in hoeverre hadden de Rode Jeugd, Rode Hulp en het Rood Verzetsfront in de periode 1970-1980 ruimte om in de linkse tijdschriften De Groene Amsterdammer, De Nieuwe Linie, Kri en Vrij Nederland, hun grieven te uiten?