Is emissiehandel als middel voor de mitigatie van klimaatverandering moreel toelaatbaar?

Abstract

Emissierechtenhandel is een flexibiliteitsprincipe in het Kyoto Protocol, om het behalen van de gestelde reductiequota van emissie te vereenvoudigen. Hierbij wordt gebruikt gemaakt van financiële prikkels. In deze thesis worden de voor- en tegenargumenten van het gebruik van emissierechtenhandel uiteengezet aan de hand van drie soorten argumenten. Nadat in het eerste hoofdstuk een uitleg en afbakening van de te voeren discussie uiteen wordt gezet, wordt in het tweede hoofdstuk de effectiviteit van emissierechtenhandel besproken. In het derde hoofdstuk wordt besproken of er bij emissierechtenhandel sprake is van het afkopen van je verantwoordelijk voor het milieu. Hierbij wordt met name ingegaan op het argument dat financiële prikkels de milieumoraal verduwen. In het vierde hoofdstuk komen argumenten aan bod die ingaan op een mogelijke schending van mensenrechten bij het gebruik van emissierechtenhandel. Tot slot wordt de conclusie getrokken dat emissierechtenhandel moreel niet wenselijk is, maar wel toelaatbaar moet zijn gezien de urgente aard van de mitigatie van klimaatverandering.