Representatie van homoseksuelen in sitcoms: Hoe staat het ervoor? Discoursanalyse van "Brooklyn Nine-Nine" en "Unbreakable Kimmy Schmidt"

Abstract

De representatie van de LGBT-gemeenschap op televisie dient regelmatig bekeken te worden om aan te kunnen tonen dat er vooruitgang in de wijze van representatie te zien is. De afgelopen jaren is er een stijgende lijn te zien in de representatie van deze groep op TV, maar representatie wil nog niet altijd hetzelfde zeggen als positieve representatie. In dit onderzoek zal specifiek worden gekeken naar de representatie van homoseksuelen in sitcoms. De probleemstelling daarbij is: Hoe worden homoseksuelen gerepresenteerd in de sitcoms "Brooklyn Nine-Nine" en "Unbreakable Kimmy Schmidt"? Aan de hand van een discoursanalyse van beide series wordt er gekeken naar de demografie, humor en gesprekken over homoseksualiteit, heteronormativiteit en de door Clark genoemde fases (non-representatie, ridicule, regulatie en respect). Het onderzoek wijst uit dat beide series grotendeels een positief beeld van homoseksuelen creëren. De grappen die in beide series werden gemaakt, waren overwegend positief en ook besteden beiden series specifieke aandacht aan het onderwerp homoseksualiteit en proberen de series, elk op haar eigen manier, de onderwerpen zo bespreekbaar te maken. De series kunnen zowel in de fases ridicule, regulatie als respect worden geplaatst. Ondanks de positieve representatie blijven homoseksuelen toch altijd een stereotype vormen: als ze niet de stereotypische homo zijn zoals in "Unbreakable Kimmy Schmidt", dan zijn ze wel de overdreven anti-stereotypische homo zoals in "Brooklyn Nine-Nine". Toch is dit niet per se negatief: ten eerste blijven de series sitcoms en zijn álle personages stereotypen en ten tweede laat dit zien dat homoseksuelen steeds meer ‘vormen’ aan kunnen nemen.