Internationaal Gedeelde Steden. In negen casussen de evolutie van een oplossing ter voorkoming van territoriale conflicten beschreven en gevalideerd: Maastricht, Moresnet, Andorra, Deshima, Shanghai, Tanger, Danzig, Triëst en Jeruzalem.

Abstract

Territoriale conflicten hoeven niet te eindigen in een gewapend conflict tussen twee of meerdere staten of heersers. Zo heeft de geschiedenis bewezen dat door het betwist gebied te delen tussen twee of meerdere soevereine staten een vredig alternatief mogelijk was. In dit onderzoek wordt nader ingegaan op negen steden die als casussen dienen om de ontwikkeling van dit alternatief nader te verklaren. De casussen kunnen worden onderverdeeld in drie categorieën: (1) steden die functioneerden als condominia, (2) als territoriaal gebiedsafstand zonder soevereiniteitsverlies en (3) als mandaat- of truststad onder de vlag en bescherming van een internationale organisatie. Het delen van de soevereiniteit of controle over steden heeft als oplossing ter voorkoming van een gewapend conflict vaak goed gewerkt. Enkele casussen laten echter ook een duidelijk falen en daarmee de beperkingen van het principe van internationaal gedeelde stad zien. Hamvraag is en blijft of het principe van een internationaal gedeelde stad ook nu nog ingezet zou kunnen worden om een gewapend conflict te voorkomen. Waarom is Jeruzalem nooit ontwikkeld tot een internationaal gedeelde stad, wat wel de intentie was in 1947-1948, en zou dit alsnog kunnen?