Trajectum College. Een studie naar de organisatiecultuur van een onderwijsinstelling die voortkomt uit een fusie

Abstract

In 2010 heeft er een fusie plaatsgevonden tussen het Vader Rijn college en het Centraal College in Utrecht, welke samen zijn verder gegaan onder de naam Trajectum College. Een fusie is een (ingrijpend) veranderingsproces, bijvoorbeeld op het punt van organisatiecultuur: twee op zich zelfstaande culturen worden in feite samengevoegd en hoe gaat het dan verder?

De actuele organisatiecultuur van het Trajectum College staat centraal in dit onderzoek, welke onderzocht wordt middels de inzichten uit de theorie van Joanne Martin. Zij stelt in het boek 'Cultures in organizations, three perspectives' drie complementaire perspectieven centraal van waaruit een organisatiecultuur bestudeerd kan worden. Het gaat om (1) het integratieperspectief, waarbij de nadruk ligt op het gegeven dat alle medewerkers overeenstemming hebben bereikt over de organisatiecultuur; (2) het differentiatieperspectief, welke gekenmerkt wordt door het bestaan van subculturen binnen de organisatie, en; (3) het fragmentatieperspectief. Binnen dit perspectief is er sprake van ambiguïteit en complexiteit op het gebied van de heersende cultuur binnen een organisatie.

Vanuit het multi-actor perspectief, ofwel onderzoek waarin medewerkers uit verscheidene functies worden meegenomen, zoals directieleden, niet onderwijzend personeel en docenten (in totaal is er onderscheid gemaakt in vijf actor groepen), is naar een antwoord gezocht op de volgende hoofdvraag: “Welke informatie leveren de perspectieven integratie, differentiatie en fragmentatie van de theorie van Joanne Martin op wanneer we de actuele organisatiecultuur van het Trajectum College analyseren aan de hand van diverse groepen actoren?”

Middels een combinatie van literatuurstudie en kwalitatief onderzoek beoogde ik de benodigde data te vinden, om uiteindelijk de hoofdvraag te kunnen beantwoorden. Inmiddels kunnen we concluderen dat alle actor groepen unaniem zijn over het integratieperspectief. Een studie vanuit dit perspectief laat zien dat kenmerken welke hiertoe behoren niet waarneembaar zijn in de actuele organisatiecultuur van het Trajectum College, omdat de actoren van mening zijn dat er van eenheid en een familiegevoel binnen de school geen sprake is. Over het differentiatieperspectief zijn de actoren wederom gelijkgestemd, binnen de organisatie zijn er overduidelijk subculturen te onderscheiden, welke zo nu en dan met elkaar in conflict zijn. Het fragmentatieperspectief levert wel uiteenlopende inzichten op vanuit het multi-actor perspectief, zo zijn drie actor groepen van mening dat kenmerken van dit perspectief duidelijk terug te zien zijn binnen de uit een fusie ontstane school. De overige groepen denken hier anders over. Concluderend kan gesteld worden dat waar Martin het heeft over het gegeven dat er op elk tijdstip vanuit alle drie de perspectieven naar organisatiecultuur gekeken kan worden, in tegenstelling tot vroeger waarin men juist onderzoek deed naar organisatie- cultuur vanuit één van de drie perspectieven, dit voor het Trajectum College wil zeggen dat de perspectieven allen informatie naar voren brengen welke complementair zijn, als het gaat om de actuele organisatiecultuur.

In het kader van het multi-actor perspectief kan geconcludeerd worden dat de verscheidenheid aan actoren niet veel verschil maakt, ofwel de multi-actor invalshoek die ik heb gekozen voor mijn onderzoek, brengt geen eenduidige resultaten aan het licht.