Verminderde witte stof integriteit en de samenhang met informatieverwerkingssnelheid bij patiënten met diabetes mellitus type 2: een ‘diffusion tensor imaging’ (DTI) studie.

Abstract

ABSTRACT INLEIDING Diabetes Mellitus type 2 (DM2) is een metabolische ouderdomsziekte, die gerelateerd is aan verminderd cognitief functioneren, vasculaire dementie en alzheimer. Onderzocht is of DM2 samenhangt met microstructurele schade aan de witte stof en of deze schade ten grondslag zou kunnen liggen aan het verminderde cognitieve functioneren. METHODEN Het cognitief functioneren en de ‘Diffusion Tensor Imaging’ (DTI) beelden zijn vergeleken tussen 35 ouderen met DM2 en 34 ouderen zonder DM2, met een vergelijkbare leeftijd, geslacht en geschat IQ. De DTI beelden zijn verkregen op een 3 Tesla MR scanner. Met behulp van CSD gebaseerde tractografie zijn de ‘superior longitudinal fasciculus’, ‘unicate fasciculus’ en het splenium en genu van het corpus callosum gesegmenteerd. Van deze witte stof banen zijn twee DTI parameters verkregen, namelijk de ‘fractional anisotropy’, (FA) en de ‘apparent diffusion coefficient’(ADC). Daarnaast is een uitgebreide neuropsychologische testbatterij afgenomen, voor het meten van de domeinen informatieverwerkingssnelheid, geheugen en aandacht/executief functioneren. RESULTATEN DM2 patiënten hadden in vergelijking met de controle participanten significant hogere ADC waarden in het splenium, in de linker en rechter SLF en in de linker en rechter UF. Er werden geen groepsverschillen in de prestatie op de cognitieve taken gevonden. Binnen de groep met DM2 patiënten werd een negatieve relatie gevonden tussen informatieverwerkingssnelheid en de ADC waarden in het splenium (p = 0.03) en de rechter UF (p = 0.002). DISCUSSIE DM2 is geassocieerd met aantasting van de microstructurele witte stof integriteit. Daarbij bleek een verminderde witte stof integriteit gerelateerd te zijn aan een verminderde snelheid van informatieoverdracht in verschillende netwerken van het brein. In de toekomst zouden DTI parameters wellicht als biomarkers kunnen fungeren en daarmee de microstructurele schade in een vroeg stadium kunnen aantonen.