Gaan Quine’s empirisme en coherentisme samen? Nee, de combinatie van Quine's empirisme en coherentisme is incoherent.

Abstract

De traditionele analyse van kennis is "gerechtvaardigd waar geloof". Een subject, S, weet dat p (met p als een in taal weer te geven kennisclaim of bewering - overtuiging/geloof, etc - met een waarheidsvoorwaarde en een waarheidswaarde), wanneer S gelooft dat p, p waar is en p gerechtvaardigd is. Omdat p "toevallig waar" kan zijn en in dat geval niet als kennis geldt, is "rechtvaardiging" een aanvullende eis voor kennis.

De filosoof W.V.O. Quine heeft in het traditionele epistemologische debat over de aard en structuur die rechtvaardiging aanneemt een bijzondere positie ingenomen. Hij combineert een vorm van empirisme, waarbij basale kennisclaims (observatiezinnen) direct causaal veroorzaakt en gerechtvaardigd zijn door zintuiglijke stimuli, met coherentisme, waarbij meer theoretische zinnen in ons netwerk van overtuigingen gerechtvaardigd zijn door de verdere overtuigingen die wij er op nahouden. In deze scriptie wordt beargumenteerd dat de uitgangspunten die Quine zelf hanteert voor zijn theorie over de aard en structuur van rechtvaardiging, zijn specifieke combinatie van empirisme en coherentisme incoherent maken. Zowel met het betekenisconcept dat Quine hanteert om de betekenis en daarmee de waarheidsvoorwaarde van beweringen te kunnen bepalen, als met de concepten van rechtvaardiging die Quine hanteert (causale rechtvaardiging van p versus coherentistisch geven van redenen voor p) ontstaan problemen. Dit leidt tot de conclusie dat Quine's combinatie van empirisme en coherentisme incoherent is.