Goed versus slecht: een analyse van BLESS THE CHILD en ORPHAN

Abstract

In Amerikaanse horrorfilms lijken de woorden ‘kinderen’ en ‘onschuld’ niet samen te gaan. De personen die in het dagelijks niet geassocieerd worden met moord en doodslag, spelen in horrorfilms vaak een prominente rol en worden hierbij deelgenoot van huiveringwekkende taferelen die het daglicht niet kunnen verdragen. Volgens film studies professor William Paul is het overweldigende succes van THE EXORCIST (VS, William Friedkin, 1973) de inspiratie voor het verschijnen van meer films met een soortgelijk thema. Hij duidt de film aan als een “cultural phenomenon”, omdat het later veelvuldig gekopieerd werd en zodoende een belangrijke plaats verworven heeft in de filmgeschiedenis. Niet lang na THE EXORCIST volgden er inderdaad nog veel horrorfilms waarin het kind een prominente rol (als slechterik) vervulde, zoals THE OMEN (VS, Richard Donner, 1976). Paul merkt op dat THE EXORCIST tevens het kind met speciale gaven een vast onderdeel maakte van de horrorfilm, een aspect dat ook in THE OMEN aanwezig is. Tot op de dag van vandaag is het (slechte) kind een populair personage, zoals wel blijkt uit recente titels als JOSHUA (VS, George Ratliff, 2007), ORPHAN (VS, Jaume Collet-Serra, 2009) en CASE 39 (VS, Christian Alvart, 2009).