Artsen en ontologische geborgenheid

Abstract

Mensen streven naar een gevoel van ontologische geborgenheid en doorgaans slagen zij daarin door deel te hebben aan het alledaagse leven. Het stellen van zingevingvragen verwijst naar het ontberen van een gevoel van ontologische geborgenheid. Het wijst op een stagnerende zinbeleving. Zingeving voorziet in een basale behoefte. Antwoorden vinden op zingevingvragen maakt deel uit van coping bij moeilijkheden. Op het terrein van de gezondheidszorg doet zich ten aanzien van het omgaan met zingevingvragen een paradox voor doordat de druk die artsen ondervinden tegengesteld is aan de drang waaraan patiënten onderworpen zijn. Uit analyse van het onderzoek van Hijweege en Pieper in vier academische ziekenhuizen blijkt dat tweederde van de onderzochte artsen tweederde van een lijst van 23 zingevingvragen nooit waarneemt en dat driekwart van de artsen tweederde van die lijst nooit aan de orde laat komen. De bandbreedte in het zien en bespreken van zingevingvragen hangt samen met houding van de arts, het belang dat hij hecht aan zorgvuldig omgaan met zingevingvragen en van de last die hij heeft van tijdsdruk.