| dc.description.abstract | Dit onderzoek richt zich op talentherkenning en talentontwikkeling binnen tennis, waarbij de praktijksituatie bij de KNLTB uitgangspunt is. Achterhaald is waarom er een relatief beperkte opkomst is bij belangrijke talentherkenningsmomenten (de zogenaamde Talentenjachtdagen). Daarnaast is ook de bredere opleidingsstructuur van talentherkenning en talentontwikkeling kritisch onder de loep genomen aan de hand van theoretische concepten als 'vroege selectie' en 'vroege specialisatie'. De centrale vraag luidt:
“Welke betekenissen geven verenigingsbestuurders, trainers, ouders, talenten en bondsmedewerkers aan talentherkenning en talentontwikkeling en wat betekent dit voor de Bondsjeugdopleiding van de KNLTB?”
Naar voren komt dat de Talentenjachtdagen onder andere minder in trek zijn door enkele praktische belemmeringen, zoals een relatief gebrekkige communicatie, onbekendheid en in het verlengde van de Talentenjachtdagen financiële en logistieke drempels die het bondstraject met zich meebrengt. Onder de oppervlakte lijkt echter de rol van (club)trainers een essentiële te zijn. Deze sleutelfiguren stimuleren de Talentenjachtdagen niet, onder andere doordat zij een andere visie op talentherkenning erop nahouden dan de KNLTB-medewerkers: zij zien een grotere rol voor zichzelf weggelegd in het herkennen van talent dan hen op dit moment door de KNLTB wordt toebedeeld. Ook diverse andere informanten pleiten ervoor om de trainers de 'oren en ogen van de bond' te laten zijn. Trainers hebben echter ook op eigenbelang gegronde redenen om de talenten in eigen huis te houden. Het uitwisselen van de verschillende visies en het betrekken van de trainers bij het bondsbeleid lijkt noodzakelijk om een gemeenschappelijk gedragen strategie met gedeelde belangen mogelijk te maken.
Verder wordt aangegeven dat het selecteren op jonge leeftijd erg moeilijk is, mede door de ontwikkeling(sfasen) van kinderen en de latere zichtbaarheid van sommige vaardigheden. Gepleit wordt dan ook om de opleidingsstructuur van de KNLTB te verbreden en langer breed te houden, waarbij systematische en zichtbare ruimte is voor zij-instroom. Op die manier krijgen zoveel mogelijk potentiële talenten de kans om gebruik te maken van bepaalde faciliteiten en mogelijkheden.
De KNLTB lijkt in de praktijk bovendien aan vroege specialisatie te doen, terwijl onduidelijk is of dit daadwerkelijk nodig is. Verder onderzoek naar de 10.000 uren-regel is noodzakelijk om helder te krijgen of vroege specialisatie noodzakelijk is. Deze specialisatie kan namelijk negatieve gevolgen met zich meebrengen op motorisch, sociaal, fysiek en psychisch vlak. In de wetenschap dat de top slechts voor weinigen is weggelegd kan worden gesteld dat vele afvallers te maken kunnen krijgen met deze nadelige gevolgen. Met name ouders maken zich daarbij druk over de focus die vroege specialisatie met zich meebrengt. Zij houden er een geheel andere visie op talentontwikkeling op na dan de KNLTB-medewerkers. Ouders zien talentontwikkeling als het aanpakken van brede ontplooiingsmogelijkheden in de zoektocht naar een compleet mens, terwijl KNLTB-medewerkers in de zoektocht naar een complete tennisser een focus op de sport en het ontzeggen van andere zaken nodig achten. Omdat juist ouders invloed hebben op het kind, is het noodzakelijk dat ook hier de verschillende perspectieven worden uitgewisseld en dat eventuele diversiteit wordt meegenomen in een gezamenlijke strategie. Alleen op die manier lijkt het mogelijk om daadwerkelijk gezamenlijk de strijd om internationaal sportsucces te voeren. | |
