Aansturing van het welzijnswerk in Amsterdam: Een kwalitatief onderzoek naar het gebruik van prestatie-indicatoren

Abstract

Overheden voeren welzijnswerk niet meer zelf uit maar subsidiëren tegenwoordig welzijnsinstellingen om maatschappelijke doelstellingen te realiseren. In het verleden is gebleken dat overheden moeite hebben met het vertalen van abstracte doelstellingen naar concrete opdrachten en bijbehorende prestatie-indicatoren. De centrale vraag van dit onderzoek is op welke wijze prestatie-indicatoren gebruikt worden voor de aansturing van het welzijnswerk in Amsterdam, en welke factoren een succesvolle toepassing beïnvloeden. Op basis van een literatuurstudie, een inhoudsanalyse van subsidiedossiers en interviews met ambtenaren lijken er drie belangrijke belemmeringen te zijn. Ten eerste is er een verschil tussen politieke en ambtelijke visie. Er is politieke druk om eenduidig op prestatie-indicatoren af te rekenen terwijl veel ambtenaren niet geloven dat dit zinvol of verstandig is. Ten tweede, de stadsdelen streven naar prestatie-indicatoren die maatschappelijke effecten meten, terwijl die helaas niet bestaan. Men dient goed na te denken welke doelen men wilt en kan bereiken met prestatie-indicatoren en hier het ontwerp en toepassing op aan te passen. Het derde probleem is dat stad en instellingen in een wederzijdse afhankelijkheidsrelatie verkeren en een volledig zakelijke relatie niet mogelijk is.