Internationale tribunalen. Het succes en het falen van hun outreach-programma’s.

Abstract

Internationale tribunalen hebben de afgelopen jaren outreach-programma’s opgericht met het doel de getroffen bevolking van de landen waar het geweld en de grootschalige mensenrechtenschendingen zich hebben afgespeeld te informeren over haar werk en doelstellingen. Naast pure informatieverstrekking staan interactie en dialoog centraal, alsmede het beantwoorden aan de vraag en behoeften die bij de bevolking bestaan. Aan de hand van een drietal internationale tribunalen, het International Criminal Tribunal for Rwanda (ICTR), het Special Court for Sierra Leone (SCSL) en het International Criminal Court (ICC) kijk ik naar de historische ontwikkeling van drie outreach-programma’s. Hiervoor maak ik gebruik van twee theoretische modellen afkomstig van Norman Henry Pentelovitch en Victor Peskin. Daarnaast maak ik gebruik van informatie afkomstig uit verschillende bevolkingsonderzoeken waarin ik de mening en houding van de getroffen bevolking bestudeer ten opzichte van de drie tribunalen. Dat is waar het mijns inziens om draait, de bevolking die het slachtoffer is geworden van geweld en grootschalige mensenrechtenschendingen, omwille van deze bevolking zijn de tribunalen immers opgericht. Ondanks goede intenties op het gebied van outreach die naar voren komen in vele rapporten en jaarverslagen, zien we dat de praktijk helaas nogal eens te wensen over laat..