| dc.description.abstract | In mijn scriptie kaart ik de paradoxale positie aan van de huidige (postmoderne) dichter tussen afzijdigheid en aanwezigheid. Thomas Vaessens en Jos Joosten bespreken deze paradox ook in hun boek Postmoderne poëzie in Nederland en Vlaanderen (2003): postmoderne dichters lijken zich te verzetten tegen de autonomieontwikkelingen waardoor de dichter volkomen buiten zijn werk is komen te staan. In mijn scriptie laat ik zien dat het werk van Astrid Lampe ook worstelt met deze paradoxale positie. Door het woord 'o' te onderzoeken in haar vier nieuwste bundels (Spuit je ralkleur, Mosselman Hallo, Park Slope en Lil (zucht)) wil ik laten zien dat de dichterlijke stem op een impliciete manier aanwezig is in de poëzie van Lampe. Ik gebruik Jonathan Cullers theorie (uit 1977 en 1985) over de apostrof om te laten zien dat in de vier bundels de 'o' gebruikt wordt om de poëtische aanwezigheid van de dichterlijke stem te benadrukken. Ik houd Cullers vier functies van de apostrof aan om de 'o' van Lampe te onderzoeken: de 'o' als een uiting van passie, de 'o' als manipulator van het universum, de 'o' die laat zien dat poëzie een gebeurtenis is, en de 'o' als schijnwerper op de dichter. Daarnaast onderzoek ik de 'o' van Lampe als icoon voor de mond, wat verbonden is aan de poëtische stem. Interessante is dat de poëzie van Lampe zich afzet tegen de traditionele apostrof: niet één keer wordt de 'o' als apostrof gebruikt zonder dat het op de hak genomen wordt. Maar, en dat is het interessante aan mijn onderzoek, door het gebruik van de 'o' wordt hetzelfde veroorzaakt als hetgeen de traditionele apostrof veroorzaakt: de poëtische aanwezigheid van de dichterlijke stem wordt benadrukt. Het analyseren van een traditionele troop in postmoderne poëzie blijkt dus een boeiende lezing op te leveren, terwijl de poëzie zelf zich afzet tegen deze traditionele troop. | |
