| dc.description.abstract | Herstelbemiddeling tussen slachtoffers en jeugdige daders, als reactie op het plegen van een strafbaar feit, begint in Nederland een steeds belangrijkere positie te krijgen. In de meeste onderzoeken naar herstelrecht staat het slachtoffer centraal of wordt een herstelprogramma geëvalueerd. In dit kwalitatieve onderzoek zijn 8 jongeren in een Justitiële Jeugdinrichting met een behandelmaatregel geïnterviewd over hun kijk op herstelbemiddeling en is gevraagd naar de redenen om al dan niet deel te nemen aan een herstelgesprek. Uit de interviews komt naar voren dat er verschillend wordt gedacht over herstelbemiddeling. Redenen die worden gegeven om mee te doen zijn o.a. het slachtoffer helpen, excuses aanbieden, opluchting en angst voor wraak. De jongeren die een herstelgesprek niet zien zitten, hebben hier ook verschillende redenen voor, zoals het verleden achter zich laten, de tijd tussen het delict en een herstelgesprek, desinteresse voor (leed van) het slachtoffer en moeite met een confrontatie. In de discussie worden vier praktische consequenties van herstelbemiddeling bij deze jongeren besproken. Dit zijn de rol van de eigen familie bij herstelgesprekken, de tijdsduur tussen het delict en het herstelgesprek, het ontwikkelen van verantwoordelijkheidsgevoel van daders door herstelbemiddeling en de toepasbaarheid van herstelbemiddeling bij slachtoffers en daders die elkaar kennen. | |
