| dc.description.abstract | Uit eerdere onderzoeken kwam naar voren dat sterke verleidingen in grotere mate zelfregulatie activeren en leiden tot minder consumptie dan zwakke verleidingen. Dit is in lijn met de ‘counteractive control’ theorie, die stelt dat verleidingen voor meer zelfcontrole zorgen om de verwachte kosten tegen te gaan. Een gesuggereerde verklaring werd gevonden in het ‘critical level model’. Dit model suggereert dat zwakke verleidingen onderschat worden, namelijk dat zwakke verleidingen als gezonder worden gezien dan sterke verleidingen. De focus van de huidige studie was gericht op het onderzoeken of het effect van verleidingssterkte op zelfcontrole verklaard zou kunnen worden door de neiging van mensen om de ongezondheid van zwakke verleidingen te onderschatten. Het onderzoek had een 2 [verleidingssterkte: zwak vs. sterk] x 2 [calorie-informatie: gegeven vs. niet gegeven]. De hypothese was dat er bij het uitblijven van calorie-informatie, de zwakke verleiding als een minder grote bedreiging voor het gewichtsdoel wordt gezien en derhalve als gezonder wordt beschouwd wat zou leiden tot meer consumptie. De sterke verleiding daarentegen zou als ongezonder worden waargenomen en zal daardoor meer zelfregulatie activeren wat leidt tot minder consumptie. De resultaten van het onderzoek ondersteunen de theorie niet. De resultaten van eerdere onderzoeken, dat men meer consumeert van zwakke verleidingen dan van sterke verleidingen, werden niet gerepliceerd en de toevoeging van calorie-informatie had evenzo geen effect op consumptiegedrag. Er is daarentegen, exploratief, wel een interactie effect gevonden voor verleidingssterkte en calorie-informatie op een alternatieve maat voor zelfcontrole, namelijk de belangrijkheid van het gewichtsdoel. Concluderend kan er gesteld worden dat de huidige resultaten gemengd waren en geen duidelijke theoretische implicaties leverden. Vervolgonderzoek is nodig om de processen die ten grondslag liggen aan het kunnen weerstaan van verleidingen beter te begrijpen. | |
