Reagan’s retoriek; Koude oorlogsretoriek als verantwoording van steun aan de Apartheid.

Abstract

Tijdens de Koude Oorlog probeerden beide grootmachten hun invloedssferen te vergroten via nationale en regionale conflicten. Dit gebeurde ook tijdens het machtsvacuum dat ontstaan was n.a.v. de dekolonisatie van Afrika. Verschillende vrijheidsbewegingen werden gesteund door de Verenigde Staten of door de Sovjet-Unie. De African National Congress (ANC) werd in zijn apartheidsstrijd gesteund door de Sovjet-Unie. Door een goede onderlinge samenwerking tussen de ANC en de Zuid-Afrikaanse communistische Partij (SACP) werd de guerrilla beweging Umkontho we Sizwe in staat gesteld aanslagen te plegen tegen het apartheidsregime. Deze sovjetsteun aan de apartheidsstrijd werd door de Zuid-Afrikaanse overheid gebruikt om internationale steun te krijgen tegen het verzet. Door de gruwelen van de Apartheid liep deze internationale steun terug, met name in de jaren zeventig. Amerikaanse president Carter had sancties gesteund en probeerde zo de interne situatie van Zuid-Afrika te beïnvloeden. Met de verkiezing van Reagan als nieuwe president ging het roer om. Het nieuwe beleid van de Verenigde Staten m.b.t. zuidelijk Afrika bestond uit de dialoog en het stimuleren van interne hervormingen en het tegen gaan van sancties. Deze feitelijke steun aan het apartheidsregime werd met verschillende argumenten onderbouwd. De beleidsstukken en geheime documenten op The National Security Archives laten zien dat, tijdens de eerste ambtsperiode van Reagan, de Koude oorlogsretoriek plaats maakte voor andere argumenten om het beleid t.o.v. Zuid-Afrika te ondersteunen.