Een studie naar de relatie van psychologische veerkracht met subjectief welbevinden en eenzaamheid

Abstract

Oudere mensen worden vaak geconfronteerd met stressvolle veranderingen op verschillende levensgebieden. Verder zijn zij kwetsbaar voor het ervaren van eenzaamheid. In dit onderzoek werd nagegaan of psychologische veerkracht een factor is die ouderen in staat stelt om beter om te gaan met deze veranderingen en met eenzaamheid. Het doel van dit correlationeel onderzoek was om in kaart te brengen of er een samenhang bestaat tussen veerkracht en subjectief welbevinden. Daarnaast werd onderzocht of er een verband bestaat tussen veerkracht en eenzaamheid. In totaal hadden 60 ouderen van 57-97 jaar uit een verzorgingstehuis en uit aanleunwoningen deelgenomen. De deelnemers werden gevraagd om een vragenlijst in te vullen. Uit hiërarchische regressies bleek dat veerkracht en subjectief welbevinden matig positief samenhangen. Verder kon er geen verband bevestigd worden tussen veerkracht en eenzaamheid op het eerste gezicht. Na opsplitsing van eenzaamheid in sociale en emotionele eenzaamheid kon er alleen een verband geconstateerd worden tussen veerkracht en sociale eenzaamheid. Daarnaast werd er een interactie-effect bevestigd: Naarmate deelnemers een slechte band hadden met hun kinderen en minder veerkrachtig waren, scoorden zij hoger op sociale eenzaamheid.