Voor de betere ineenschakeling van de verschillende delen van het onderwijs. Een poging tot reorganisatie van het onderwijsstelsel begin 20e eeuw

Abstract

In de tweede helft van de negentiende eeuw kwamen er diverse wetten tot stand die het voortgezet onderwijs reguleerden. De belangrijkste wet was de Wet op het Middelbaar Onderwijs van 1863, maar ook de Wet op het Lager Onderwijs van 1857 en de Wet op het Hoger Onderwijs van 1876 stelden regels voor scholen die onderwijs verzorgden aan leerlingen tussen de 12 en 16 tot 18 jaar. Hoewel deze wetten veel goeds brachten, was er ook kritiek: het onderwijs op met name de HBS maar ook het gymnasium was volgens sommigen te overladen, te eenzijdig en te specialistisch. Aan het eind van de negentiende eeuw werd de roep luider om een reorganisatie van het onderwijsstelsel. Er moest meer samenhang komen in de schoolsoorten die er waren en de overheid moest hierin een rol vervullen. Minister Abraham Kuyper stelde als reactie hierop in 1903 een staatscommissie in die een voorstel moest doen voor deze reorganisatie. Deze masterscriptie gaat in op de aanleiding voor het instellen van deze zogenaamde Ineenschakelingscommissie, haar werkzaamheden en de ontvangst van haar voorstel. Daarbij wordt ruim aandacht besteed aan het parlementaire debat. Uit de analyses blijkt dat de opvattingen over de richting van een reorganisatie zozeer uitelkaar liepen dat het nauwelijks mogelijk was tot een bevredigend compromis te komen. Een volledige reorganisatie van het voortgezet onderwijs zou op zich laten wachten tot de totstandkoming van de mammoetwet in 1963.