In de tussentijd. Een esthetiek van duration in performance.

Abstract

In deze scriptie wordt het verschijnsel van een esthetiek van duration in performance, in het bijzonder in performance-installaties, behandeld. Via een bespreking van de reflecties op tijd van de Franse filosoof Henri Bergson en diens concept Pure Duration wordt ingegaan op de idee van een duratieve esthetiek van performance (zoals o.a. besproken door Adrian Heathfield) op welke werken dit van toepassing kan zijn en op de (bijbehorende) esthetische ervaring, waarbij performance-installaties van Kris Verdonck en Merlin Spie als casestudies worden ingezet. Uitgaande van 'duration als perturbance' wordt vervolgens onderzocht wat implicaties van een esthetiek van duration (kunnen) zijn met betrekking tot het denken over performance en haar kritische potentieel. Op deze wijze wordt opgebouwd naar een pleidooi voor het toepassen van het concept van een duratieve esthetiek en het idee van duration (als temporaliteit van performance) binnen het veld van de Performance Studies - specifiek met betrekking tot de studie van ‘hybride’ werken zoals die van Spie en Verdonck.