| dc.description.abstract | This thesis examined whether preschoolers used laughing as a reconciliation strategy in peer conflicts, and whether this was related to age, gender, cultural background and play situation. 63 children in the age of 2 and 3 were observed during free play in a multicultural childcare setting. The participants were almost equally distributed with respect to age, gender and 3 cultural backgrounds: Dutch, Antillean and Moroccan. Episodes of peer conflict were analyzed on the occurrence of laughing as a reconciliation strategy. Contrary to expectation, laughing as a reconciliation strategy was only found in 9 of the in total 554 conflicts. Therefore the possibilities to carry out quantitative analyses were restricted. The main conclusion was that 2- and 3-year-old children hardly used laughing as a reconciliation strategy, although a few preschoolers showed this behavior. When applied to the practice of childcare, these findings suggest that teachers could promote the use of laughing as a reconciliation strategy by stimulating preschoolers. Through this, children will learn a new skill to protect their peer relationships, which are so important for their social development.
In deze thesis is onderzocht of jonge kinderen bij conflict met een leeftijdgenoot gebruik maken van lachen als verzoeningsstrategie en of dit gerelateerd is aan leeftijd, sekse, culturele achtergrond en speelsituatie. 63 kinderen van 2 en 3 jaar oud zijn tijdens vrij spel op multiculturele kinderdagverblijven geobserveerd. De participanten waren ongeveer gelijk verdeeld op het gebied van leeftijd, sekse en 3 culturele achtergronden: Nederlands, Antilliaans en Marokkaans. De geobserveerde conflicten met leeftijdgenoten zijn geanalyseerd op het optreden van lachen als verzoeningsstrategie. Anders dan verwacht gebruikten kinderen in slechts 9 van de in totaal 554 conflicten lachen als verzoeningsstrategie. Dit maakte dat de mogelijkheden tot het uitvoeren van kwantitatieve analyses beperkt waren. De belangrijkste conclusie was dan ook dat lachen als verzoeningsstrategie bij 2- en 3-jarigen nauwelijks voorkomt, hoewel een klein aantal peuters dit gedrag wel liet zien. Vertaald naar de praktijk van de kinderopvang betekent dit dat leid(st)ers het gebruik van lachen als verzoeningsstrategie mogelijk kunnen bevorderen door peuters hiertoe te stimuleren. Kinderen leren er zo een vaardigheid bij waarmee ze de relaties met leeftijdgenoten, die zo belangrijk zijn voor hun sociale ontwikkeling, kunnen beschermen. | |
