Clusteren van Sportbonden, Een onderzoek naar betekenissen, die betrokkenen van samenwerkende sportbonden geven aan het clusteren met collega sportbonden.

Abstract

Doel In dit onderzoeksverslag wordt in opdracht van het NOC*NSF een antwoord gegeven op de vraag welke betekenissen er worden gegeven door betrokkenen van samenwerkende sportbonden aan het clusteren met collega sportbonden. Hiermee zal er een bijdrage worden geleverd aan het monitoren van kleine bonden die in het professionaliseringsproces zitten. Aanpak Om een antwoord te krijgen op de hoofdvraag van dit onderzoek zijn er elf semigestructureerde interviews afgenomen bij betrokkenen van het clusteringsproces. De betrokkenen komen van drie verschillende sportbonden en binnen die verschillende bonden is er geïnterviewd onder drie verschillende betrokkenen: bestuursleden, directieleden en beleidsmedewerkers. Vanuit deze drie verschillende contexten en drie verschillende perspectieven zal er een totaal beeld ontstaan over de betekenissen die de betrokkenen geven aan het clusteringsproces. Resultaten en conclusie Uit de resultaten is er duidelijk naar voor gekomen dat de intenties van de drie clusters verschillend waren van elkaar. Geen van de clusters is geïnitieerd door het NOC*NSF. Intenties kwamen in de regel door de besturen die door efficiëntere bondsbureaus zelf minder uitvoerende taken hoefden te verrichten, maar zich bezig konden houden met strategie en controle daarvan. Bij de uitzondering op de regel was het de directeur van het bondsbureau zelf die het initiatief nam om te clusteren. Naast deze initiatienemers is ook de soort samenwerking, inhoudelijk of aansluitend, van groot belang in de uiteindelijke machtsverhoudingen en structuur binnen de organisatie.

Alle betrokkenen, zowel bestuursleden, directieleden als beleidsmedewerkers, zijn overtuigd van de meerwaarde om te clusteren met collega sportbonden. De bestuursleden zien het bondsbureau als een professioneel bureau die zaken voor hun sport organiseert op een steeds efficiëntere manier. Door die efficiëntie kunnen uitvoerende taken van de bestuursleden aan het bondsbureau worden gegeven en krijgt het bestuur tijd om zich vooral met strategische plannen bezig te zijn en die te controleren. Waar de directie duidelijk in is zijn de voorwaarden die ze opstellen om te gaan clusteren: 1. Geen familiesporten clusteren. 2. Er is een (sociale) klik nodig tussen de bonden op het gebied van samenhorigheid. 3. Er moet iets te ruilen zijn: expertise, kennis of financiële vergoedingen. 4. Een gezamenlijke directeur is noodzakelijk.

Communicatie, vertrouwen en het ondersteunen van je werknemers zijn drie belangrijke factoren die de directieleden moeten beheersen om het veranderingsproces met een goede verstandhouding in te gaan. Die verstandshouding is met name belangrijk met hun eigen werknemers. De medewerkers zijn positief omdat ze zichzelf mogen specialiseren op hun eigen vakgebied, mogen innovatie en nieuwe uitdagingen aangaan.

Het NOC*NSF wordt door alle betrokkenen als positief ervaren: ondersteuning met financiële middelen en hulp bij knelpunten van het clusteren. Nadelig zijn de abstracte theoretische plannen van het NOC*NSF, die in het praktische werkveld waarin de bonden zich bevinden, weinig kans van slagen hebben. Daarnaast zien de sportbonden het niet zitten om familiesporten te clusteren terwijl NOC*NSF daar wel op aandringt. De geïnterviewden ervaren juist met deze sporten een spanning die de clustering niet ten goede komt.