| dc.description.abstract | De Nederlandse overheid heeft als doel gesteld dat in 2050 de uitstoot van nationale broeikasgassen met 95% is teruggedrongen. Om deze klimaatdoelstelling te halen is van belang dat binnen de asfaltsector innovaties plaatsvinden die bijdragen aan het duurzamer produceren en aanleggen van asfalt. De overheid speelt een belangrijke rol in het verduurzamen van de asfaltsector, omdat zij via sustainable procurement marktpartijen kan stimuleren duurzamer te werken. Sustainable procurement is erg complex en vormt een grote uitdaging voor managers binnen de overheid die ervoor verantwoordelijk zijn. Dit komt omdat er rekening moet worden gehouden met verschillende dimensies, namelijk de economische dimensie, de sociale dimensie en de duurzame dimensie. Deze drie dimensies vormen de triple bottom line. In de wetenschappelijke literatuur is nog weinig bekend over hoe individuen het managen van de triple bottom line ervaren. Dit onderzoek gaat in op deze individuele ervaring bij gemeentelijke opdrachtgevers van asfalteringsprojecten, en heeft de volgende hoofdvraag: hoe ervaren opdrachtgevers binnen de asfaltsector het managen van de triple bottom line die ten grondslag ligt aan sustainable procurement door de overheid?
De hoofdvraag wordt beantwoord door gebruik te maken van kwalitatief deductief explorerend onderzoek. Om empirische data te verzamelen wordt gebruik gemaakt van een case study, die bestaat uit het aanbestedingsproces van asfalteringsprojecten door Nederlandse gemeenten. Binnen deze case study zijn tien semigestructureerde interviews met gemeentelijke opdrachtgevers van asfaltaanbestedingen gehouden.
Uit de interviews komt naar voren dat de onderlinge verhouding tussen de drie dimensies van de triple bottom line op twee manieren wordt ervaren. Enerzijds als ongelijkwaardig, waarbij de economische dimensie altijd de overhand krijgt. Anderzijds als paradoxaal en dus gelijkwaardig aan elkaar. Hoe de dimensies worden ervaren is afhankelijk van of er op korte termijn beslissingen moeten worden gemaakt (dimensies ongelijkwaardig) of dat er de mogelijkheid is om keuzes voor de lange termijn te maken (dimensies paradoxaal). Het managen van de paradoxale triple bottom line wordt ervaren als een proces dat om constante aandacht vraagt, waarbij keuzes via splitten en synthese worden gemaakt. Bij het managen van de triple bottom line-paradox ontstaan spanningen op het gebied van beloning, organizing, performing en learning. Wat verder uit de resultaten naar voren komt is dat de drie dimensies van de triple bottom line niet als drie losse entiteiten worden gezien. De resultaten tonen aan dat de sociale en duurzame dimensie als één entiteit worden ervaren. Dit betekent dus dat de economische dimensie als conflicterend wordt ervaren met de andere dimensies, maar dat de sociale en duurzame dimensie niet als onderling conflicterend worden ervaren.
Concluderend luidt het antwoord op de hoofdvraag dus als volgt: opdrachtgevers binnen de asfaltsector ervaren bij het managen van de triple bottom line zowel paradoxale als ongelijke dimensies, afhankelijk van of ze druk ervaren om op korte termijn keuzes te maken. Het op lange termijn managen van de drie dimensies vraagt om constante aandacht en levert paradoxale spanningen op het gebied van beloning, organizing, performing en learning.
Vervolgonderzoek zou respondenten uit andere overheidsinstanties, zoals provincies of Rijkswaterstaat, kunnen meenemen om zo meer relevante data over het managen van de triple bottom line bij asfaltaanbestedingen te verzamelen. Daarnaast kan onderzoek binnen andere aanbestedingssectoren, zoals aanbestedingen binnen de bouw of onderhoud, meer inzicht bieden in hoe individuen binnen overheidsinstanties het managen van de triple bottom line bij aanbestedingen ervaren. Verder zouden toekomstige onderzoekers inductief onderzoek kunnen toepassen om relevante bevindingen | |
