Effectiviteit als criterium voor interventies?

Abstract

Een eventuele Nederlandse deelname aan een nieuwe militaire missie dient in grote mate af te hangen van de verwachte effectiviteit van de missie. Niet alleen is de Nederlandse overheid, die humanitaire doelstellingen hoog in het vaandel zegt te hebben, dit verplicht aan de bevolking van het te interveniëren land, het is ook noodzakelijk om de steun van de Nederlandse bevolking te krijgen en te behouden. Wij hebben als Nederland de noodzaak van effectief optreden in het recente verleden hardhandig ervaren. In Srebrenica hebben vele Moslimmannen het leven gelaten, juist vanwege het gebrek aan mogelijkheden om effectief op te treden tegen Servisch geweld. De militaire invulling die aan het concept van safe areas werd gegeven, toont aan hoe de effectiviteit van een vredesmacht wordt ondergraven als het conflict escaleert en politieke doelstellingen met te weinig militaire middelen moeten worden bereikt. Dit gebrek aan militaire middelen en militaire effectiviteit had in de politieke besluitvorming een belangrijke plaats in moeten nemen. Tot deze conclusie kwam men echter helaas pas nadat het leed al was geschied. Het feit dat effectiviteitscriteria niet leidend waren in de besluitvorming over deelname aan de VN-missie in Bosnië-Herzegovina roept vragen op over de besluitvormingsprocessen van recente interventies. In deze scriptie worden deze besluitvormingsprocessen onderzocht en wordt er gekeken naar de rol van effectiviteitscriteria. De vraag die in dit onderzoek centraal staat is: Wat is de rol van effectiviteitscriteria in de besluitvorming over de Nederlandse deelname aan militaire interventies gericht op het herstel van de internationale vrede en veiligheid? De interventies in Kosovo en Afghanistan zullen hierbij als casus dienen. Op deze wijze zal er een beeld ontstaan van de Nederlandse besluitvorming over de belangrijkste interventies van de afgelopen jaren.