| dc.description.abstract | Deze scriptie onderzoekt hoe de studie ‘Wonen als stedelijk dak’ (1965) van architect Piet Blom (1934-1999) zich vertaalt in zijn projecten de Kasbah in Hengelo (1972-1973), het Speelhuis en Woningenwoud in Helmond (1972-1977) en De Gesloten Stad in Amersfoort (1993) en hoe deze projecten werden ontvangen. In het eerste hoofdstuk wordt de studie ‘Wonen als stedelijk dak’ onderzocht die als theoretisch kader dient voor de rest van het onderzoek. De ontwerpprincipes van deze studie zijn: bouwen voor velen, wonen boven de grond met een aaneengesloten dak als dak van de stad en het stedelijk leven op de begane grond dat mogelijk gemaakt wordt doordat de woningen op palen boven de grond staan. Door de collectieve voorzieningen op de begane grond wordt ontmoeting tussen bewoners gestimuleerd, tevens een belangrijk aspect van ‘Wonen als stedelijk dak’. Hoofdstuk twee behandelt drie casussen waarin de visie van Blom uitgevoerd wordt. De Kasbah in Hengelo (1972-1973), het Speelhuis en Woningenwoud in Helmond (1972-1977) en De Gesloten Stad in Amersfoort (1993) zijn elk op hun eigen manier een voorbeeld van Bloms concept ‘Wonen als stedelijk dak’. Twee projecten zijn gerealiseerd in de jaren zeventig en één project in de jaren negentig. De ontwikkeling van de toepassing van ‘Wonen als stedelijk dak’ is zichtbaar in deze drie projecten. Zo kan de Kasbah in Hengelo als ultiem voorbeeld worden gezien doordat de ontwerpprincipes, bouwen voor velen, dak van de stad en stedelijk weefsel, het sterkst zijn toegepast. Ook de aanwezigheid van de verschillende functies wonen, werken, verkeer en recreatie zorgt ervoor dat de Kasbah een goed voorbeeld is van Bloms woonvisie. Het Speelhuis en Woningenwoud in Helmond bevat ook elementen van de studie waarbij de nadruk ligt op de samenhang tussen wonen en cultuur. De Gesloten Stad in Amersfoort focust zich daarentegen meer op de samenhang tussen wonen en werken waarbij tevens de ontwerpprincipes van wonen op palen en een aaneengesloten dak zijn toegepast. Deze vernieuwende vorm van wonen, bedacht door Piet Blom, riep zowel positieve als negatieve reacties op van vakgenoten, architectuurcritici en bewoners. Het derde en laatste hoofdstuk van deze scriptie gaat daar verder op in. Waar er in de jaren zeventig vooral sceptisch gekeken werd naar Bloms architectuur veranderde dit naarmate jonge bouwkunst uit de periode 1965 tot 1990 in de jaren tien van deze eeuw weer in de belangstelling kwam te staan. Deze scriptie draagt bij aan de kennis over de ideeën en invloeden achter de architectuur van Piet Blom en geeft een ontwikkeling van zijn visie binnen zijn oeuvre weer. | |
