Relationele Betrokkenheid en Pedagogisch Sportklimaat

Abstract

Sportuitval onder kinderen is een bekend fenomeen. De manier hoe trainers met de kinderen omgaan is hierop van invloed. Dit onderzoek doelt op het verkrijgen van inzichten in de determinanten die een rol spelen bij de houding met betrekking tot relationele betrokkenheid van trainers en dient als praktijkonderbouwing van het trainingsprogramma SuperCoaches. Zestien trainers, die training geven aan kinderen tussen de 6 en 12 jaar, zijn aan de hand van het ASE-model geïnterviewd. De resultaten zijn door middel van een kwalitatieve analysemethode geanalyseerd. Uit de resultaten komt naar voren dat trainers hun houding ten opzichte van relationele betrokkenheid vooral vormen vanuit persoonlijke drijfveren en trainerschapsrol. Ervaren sociale steun van ouders, collega-trainers en het bestuur en Ervaren eigen effectiviteit en vaardigheden versterkte de houding, maar was van minder doorslaggevend belang dan attitude. Door affiniteit met de doelgroep handelen trainers veelal intuïtief en met weinig twijfel. De aanwezigheid van een pedagogisch sportklimaat binnen de sportclub, in de vorm van visie, clubsfeer, beleid, had een versterkende werking op de gedragsintentie. Aanbevolen wordt om een zichtbaar pedagogisch sportklimaat binnen de sportclub te realiseren, dit versterkt de motivatie van de trainers. Daarnaast wordt aanbevolen clubgerichte, laagdrempelige programma’s zoals SuperCoaches in te zetten, waarin pedagogiek ook als collectieve norm wordt geborgd. Vervolgonderzoek kan observaties toevoegen ter onderbouwing van deze resultaten.