Sportbeleid: van norm naar beleving

Abstract

Recente onderzoeken tonen aan dat goedbedoeld beleid om meer mensen in beweging te krijgen veelal resulteert in onbedoelde gevolgen. Aan de hand van een discoursanalyse is het sportbeleid van de gemeente Den Haag bestudeerd. In het sport- en beweegdiscours maakt de gemeente gebruik van verschillende discursieve praktijken. In dit onderzoek zijn de drie voornaamste discursieve praktijken geanalyseerd waarmee de gemeente invloed probeert uit te oefenen op het gedrag van haar inwoners. Deze praktijken gaan gepaard met in- en uitsluitingsmechanismen, waardoor sommige groepen buiten het voorgeschreven discours vallen. Aan de hand van een gericht etnografisch en fenomenologisch onderzoek is vervolgens de leefwereld van de groep die buiten het heersende discours valt belicht; de emergente sportpraktijk. Deze groep is niet enkel op een passieve wijze onderhevig aan het discours, maar beschikt tevens over het handelingsvermogen om weerstand te bieden. Dit onderzoek laat zien dat met een kritische discoursanalyse van gemeentelijk sportbeleid en door meer ruimte te creëren voor de leefwereld van de sportpraktijk, de onbedoelde gevolgen van goedbedoeld beleid kunnen worden ingeperkt.